دیشب با س.الف صحبت کردم. صحبت جدی و شکننده برای من. اول اون پیام داده بود و تحول پرسیده بود. منم اینجا بودم و نت نداشتم. برای همین ساعت ۱۲ شب به بعد تونستم باهاش حرف بزنم. حرف زدن باهاش همیشه لذت بخش بوده. بجز یکی دو مورد اگه صحبت کردن باهاش نبود، واقعا بهش علاقمند نمی‌شدم. بعد از احوال‌پرسی‌های همیشگی بهش گفتم که دیگه از مدت زمانی که خواسته بودی گذشته و باید حرف بزنی.
حرف زد. گفت تو نمی‌تونی تو جایگاه کسی باشی که بخوای حال من رو خوب کنی. گفت تو برای من مثل بوفون‌ای که باید تو زمین نقش دروازه‌بان داشته باشی. نمی‌تونم پستت رو تغییر بدم به دفاع چون کاسیاس توی زمینه. :)) بهم گفت توی این چند مدت موقع برقراری ارتباط ضعیف عمل کردم و خیلی جاها به روش آوردم که ضعف‌هاش چیا بودن و انگاری که تقصیر اون بوده همه‌چی. ناتوان بودم توی کمک کردن به حال خوبش. اینجاش برام خیلی سخت بود. نمی‌تونستم انکار کنم. زیاد زخم زبون زدم. زیاد حرف‌هایی که می‌خواستم بزنم و نشده بود رو زدم. و فشاری که روش بود رو دوچندان کردم.
بهم گفت پذیرفته که این زندگیشه. براش خیلی تلخ و سخت نیست. پذیرفته که فرصتی داشته و از دست داده و داستان زندگیش این بوده. بهم گفت می‌ره پیش مشاور و روان‌شناس و بهش گفتم بابت این تصمیم بهش افتخار میکنم.
بهم گفت تمام این حرف‌ها رو از سر منطق داره می‌زنه ولی حلقه‌ی مفقوده‌ی تمام حرف‌هاش «احساسات»ـه که نمیشه نادیده‌ش گرفت. یعنی پر از احساست واقعی بوده و توی احساسات گیر کرده. یه همچین چیزی. اخرش هم گفت که با اینکه رابطه رو با احوال‌پرسی ادامه بدیم، راضیه. مگه اینکه من مشکلی نداشته باشم. منم گفتم باشه :)) قبول کردم. بهش گفتم من اگه دوستت نمی‌داشتم هیچ‌وقت حالت برام مهم نبود. دوست ندارم از حالش بی‌خبر بمونم. ناراحت بودم از اینکه نتونسته بودم براش کاری کنم. نه تنها کاری نکردم، بلکه حالش رو هم بدتر کرده بودم. بهش گفتم براش آرزو میکنم تا عشقی نصیبش بشه که تمام این روزها رو بشوره ببره. اونم گفت همین آرزو رو برای من می‌کنه.
بعدش هم رفتیم سراغ صحبت درمورد امور روزمره دوباره. آخر چت هم برام یه آهنگ فرستاد از محمد نوری | نقش بر آب. گفت بعد از اینکه خداحافظی کردم گوشش بده. گوشش دادم، غمگین بود. هنوز بیانگر احساسات پاکش بود. احساساتش واقعا رقیق‌ان. اکلیلی. ولی ناتوانم. عقلم خیلی توانمنده توی این موضوع. نمی‌ذاره دوباره یه انتخاب اشتباه کنم.
همش حس فقدانش رو کنارم حس میکنم. چرا هزاران کیلومتر از من دوری؟ چرا شب تو روز منه و روز من شب تو؟ چرا روزا نیستم کنارت؟ چرا دیگه نتونستم باهات برم سفر؟ چرا روزهای قبل رفتنت نشد ببینمت؟ چرا بعد از سفرمون به شیراز و بوشهر، هرچی سفر بعدش رفتم اونقدری بهم نچسبید؟ چرا دلم انقدر برای بودن کنارت تنگ شده؟ چرا دلم برای دلشوره‌هام قبل اینکه بیاین خونه‌مون تنگ شده؟ چرا انقدر احمق بودم و اون درخواست رو چند ماه قبل رفتنت قبول نکردم؟ خیلی دوری. خیلی دلم تنگته. بیشتر از همه چشمات. چشمای عمیقت. یا حتی از دور دیدنت توی صحن جامع رضوی فقط برای چند ثانیه. نمی‌دونم تو چه حسی نسبت به این مسافت داری، ولی من هر روز فقدانت رو حس میکنم. تا وقتی که همه‌چیز روشن نشه، تو یه حفره‌ی بزرگ توی قلب منی. راستش نمی‌دونم بعد از اینکه همه‌چیز روشن بشه هم به این زودی‌ها نبودت جبران بشه.
انقدر چشمام ضعیف شده که به‌زور با راهنمایی بابا تونستم بفهمم اون ستاره‌های m شکل و بعد روبروش ستاره قطبی که قطب شمال رو نشون میده کجاست.
دریای شب خیلی ترسناکه. از این طرف هم چون گارد ساحل رو تا ۳۰ متری آوردن عقب، رسما نورش خیلی کم شده. همسایه بغلی‌هامون توی ساحل یا آتیش روشن کردن یا از این بند و بساطهای پیک‌نیک کنار ساحل دارن. کاش می‌تونستم صداشو نگه دارم و بذارم اینجا. هوا هم عالیه. نه سرد سرد نه گرم. خنک مایل به سرد.
قبل از اینکه همین‌چند خط رو پست کنم، یه آقایی گفت بیا سوار دوچرخه ما شو :))) و کنار ساحل دوچرخه سواری کردم. خیلی حال داد. فکرشو نمیکردم که دوچرخه سواری روی شن و ماسه انقدر کیف بده.
داشتم فکر می‌کردم که شاید باید خودم فضای اقتصادی رابطه رو مدیریت می‌کردم. خب خیلی بچه بودم اونموقع، به خودم حق می‌دم اشتباه کرده باشم. باید بهش می‌گفتم باید کار کنی، پول دربیاری، اول ماشین بخری. اونم نه پراید. یه ماشین خوب. بعدش به فکر خونه و اینا باشیم. بعدشم چرا انقدر هول بودیم؟ س.الف واقعا هیچی نداشت اونموقع. منم همینطور. منظورم یه شغل ثابت و ایمنه. باید بیشتر صبر می‌کردیم و مهلت می‌دادیم به هم. واقعا جفتمون اشتباه کردیم.
امروز اومدیم بندر انزلی. من توی راه تا جایی که تونستم و توان داشتم با هیچکس بجز محمد صحبتی نکردم. فعلا توی مودی‌ام که حالم ازشون بهم میخوره. توی راه خیلی به س.الف فکر کردم. به رابطه‌مون. احساس میکنم دوباره نیاز دارم به یاد بیارم که چه بدی‌هایی باهام کرد. ولی هربار یادم می‌افته که ازم عذرخواهی کرده و پذیرفته که اشتباه کرده، انگار قلبم میخواد که باهاش صاف بشه. بعدش به این فکر میکنم که بی‌رحمانه‌ست ولی نمی‌خوام بچه‌م شبیهش بشه. یعنی انگاری اونقدری دوستش ندارم که بخوام بچه‌ام شبیهش بشه. :) خب من ا.م رو ترجیح می‌دم. می‌دونم انگار که عواطفم خاموش شده و خیلی هزینه فایده‌ای دارم به ماجرا نگاه میکنم ولی خب تا وقتی فرصت بودن با ا.م پیش نیاد، باید س.الف رو داشته باشم. توی زندگیم. کاچی به از هیچی.
دوباره رفتم عکسهاش با دختربردارش رو نگاه کردم، نتونستم بعنوان پارتنر بهش نگاه کنم دوباره. حالا فکر میکنم اگر ا.م تکلیفش بدونِ من روشن بشه، می‌تونم به س.الف یه فرصت دوباره بدم.
اینترنت لعنتی خط هم از ساعت ۴ قطع شده و حتی سایتهای داخلی رو هم باز نمی‌کنه. اینا انقدر ترسو‌ان. انقدر بزدل. اعتیاد به اینترنت پیدا کردم فکر کنم. همه هم داریم حدس میزنیم که شخص اول مملکت به حول قوه الهی به دیدار باقی شتافته باشه که انقدر لالمونی گرفته نسبت به قضایای اخیر. یه شایعه هم شنیدم که جسدش رو بردن عراق. نمی‌دونم راسته یا نه. کاش باشه :)
به هر بهونه‌ای بودم تونستم وارد کانال م بشم و باهاش بحث سیاسی کنم راجع به ایده‌هام و اتفاقاتی که داره می‌افته. خیلی آدم caringای‌ـه. خیلی با حوصله‌ست و جواب میده و وقتی باهاش حرف می‌زنی حس نمی‌کنی تو موضع ضعف قرار داری یا بهت توهین میشه. تهش نتیجه‌ای نداشت ولی خب باب صحبت باز شد بهرحال. همین هم خوشحال‌کننده‌ست. درست شبیه تمام لایک‌هایی که ا.م برای استور‌ی‌هام می‌ذاشت. دلگرم‌کننده بود. یه لایک هم برای استوری کلوس‌ام درمورد مهاجرت گذاشت و من اینطوری بودم که عه! :)) بیا منم ببر مرد :))
س.الف هم حالش خوب بود. می‌خوام در چند روز آینده برم بهش بگم که خیلی بیشتر از «چند روز» که خواسته بودی برای فکر کردن بهت مهلت دادم، و می‌خوام این غیبت درمورد مساله‌ای که نیازه درموردش حرف بزنیم رو برای خودم تفسیر کنم. خیلی دلم میخواد اون وبلاگ بی‌جونی که براش زدم و هیچ توجهی بهش نکرد رو به روش بیارم. مثل یه زخم گنده‌ست برام.
ریحانه م هم حالش خوب بود. همین الان جواب پیامم رو داد و گفت که حالش خوبه و ازم تشکر کرد که حالش رو پرسیدم.
هیچ هم دوست ندارم فردا به مدت سه چهار روز، اینترنتم قطع باشه و هیچ خبری از هیچ چیزی نداشته باشم. چون بدون وای‌فای نمی‌تونم وصل بشم و هیچ‌کاری کنم.
امروز هم کلاسهای درس رو کنسل کردیم و تشکیل ندادیم.
خیلی جالبه. م.ع توی نشریه نوشته و درمورد خودشیفتگی هم نوشته اتفاقا :))) چقدر برام این آدم غریب و دور شده و چقدر از این بابت خوشحالم. خیلی زیاد احساس رهایی میکنم. امیدوارم هیچ‌وقت دیگه هم هیچ خبری ازش نشنوم و نبینم تا بتونم تمام زخم‌هایی که بهم زده رو فراموش کنم.
قلبم تیر می‌کشه از اینکه دارم با خانواده‌ای زندگی میکنم که ذره‌ای برای من احترام قائل نیستن تا باهام حرف بزنن. بهم بگن برنامه‌شون برای سفر و مهمونی و بیرون رفتن و تعطیلات و ناهار و شام و حتی چیزهای کوچیک و مسخره چیه. برای من احترام و ارزش قائل نیستن که یک هفته‌ست جا گرفتن برای رفتن به شمال، خواهرم که با ما زندگی نمی‌کنه خبر داره و من خبر نداشتم. حالم بهم میخوره از تمام لحظاتی که سعی کردم رابطه‌م رو باهاشون خوب کنم و نشد. حالم بهم میخوره از تمام لحظاتی که نشستم با مامانم حرف زدم و یک کلمه از هیچ‌برنامه‌ای باهام حرف نزد. انگار که من هیچ موجودیتی ندارم، هیچ فاعلیتی ندارم و تصمیمشون رو باید به دیده‌ی منت بپذیرم و انجام بدم. حالم از خودم بهم خواهد خورد اگر بعد این اتفاقی که امشب افتاد(و بار اولی هم نبود که رخ می‌داد) بازم ساکت بشینم و اجازه بدم باهام اینکارو انجام بدم. تقصیر خودمه، فکر می‌کنن می‌تونن با اینجور رفتارها من دیگه باهاشون مثل سابق میشم؟ نه. هیچ‌وقت. هیچکس. هیچ‌جایی دیگه نمی‌تونه من رو انقدری که الان ازشون متنفر هستم، متنفر کنه. و من یادم نمیره. یادم نمیره که باید باهاشون سرد باشم. باید آدم حسابشون نکنم. باید هیچ حسابشون کنم.
من این چند روز چقدر با مامان حرف زدم؟ بیشتر از همیشه. بیشتر از میانگین هر هفته. ولی چرا هیچ‌چیزی بهم نگفت؟ نمی‌تونم باور کنم که یادش رفته که فکر خاصی می‌کرده. نمی‌تونم. مگه میشه تو به یه آدم هزار بار بگی که من این مساله برام مهمه و باز، هربار این اشتباه رو مرتکب بشه؟ نرود میخ آهنین در سنگ. نرود.
اون هم از بابا که ذره‌ای درک نداره.
دلم میخواد برم به جفتشون بگم «خسته‌م کردید، خیلی خسته‌م کردید. شماها جمهوری اسلامی‌های کوچیکید توی زندگی من. که برای هیچکس هیچ ارزشی قائل نیست. هی آدم می‌آد باهاتون خوش رفتاری کنه، باهاتون با تمام بدی‌هاتون کنار بیاد، ولی شما ذره‌ای «ذره‌ای» رفتارتون رو تغییر نمی‌دید. نفرت‌انگیزید.»
این همه سال روزه گرفتم، آخرش با فضله سگ افطاری رو گذاشتن جلوم.
کاش می‌شد زودتر از این خونه برم.